مواد خام به دست آمده از نفت برای ساخت پلاستیک استفاده می شود، محصولات پلاستیکی ساخته شده به شکل سنتی، قابل تجزیه نیستند. پلاستیک زیست تخریب پذیر می تواند جایگزین مناسبی برای پلاستیک های معمولی باشد و مشکل آلودگی پلاستیک و نایلون را حل کند. بیوپلاستیک ها وابستگی به سوخت فسیلی را کاهش می دهند و سریع تر تجزیه می شوند.
ضایعات پلاستیک و نایلونی قابل بازیافت هستند اما همیشه بخشی از این مواد به صورت زباله های غیر قابل تجزیه، طبیعت را آلوده می کند. زباله های پلاستیکی یک مشکل بزرگ برای آب و خاک هستند و باید در این مورد چاره ای اندیشید.
پلاستیک زیست تخریب پذیر چیست؟
Biodegradable plastic نوعی ماده پلاستیکی است که در تماس با میکروارگانیزم ها متلاشی می‌شود. این مواد از محصولات جانبی طبیعی مشتق می شوند و قابلیت تجزیه سریع تری دارند. پلاستیک زیست تخریب پذیر به پلاستیکی اطلاق می شود که از مواد خام طبیعی گیاهی مانند نشاسته ذرت، باگاس نیشکر، پوست پرتقال، نشاسته و غیره ساخته می شود. فرایند تولید این مواد متفاوت از پلاستیک های معمولی است و تحت دما و رطوبت مشخصی انجام می شود.
پلاستیک زیست تخریب پذیر به طور طبیعی در محیط، زمانی که میکروارگانیسم ها متابولیزه می شوند و ساختار را تجزیه می کنند، تخریب می شود. محصولات نهایی پلاستیک زیستی نیز در مقایسه با پلاستیک های سنتی آسیب کمتری به محیط زیست وارد می کنند.این مواد توسط موجودات زنده (معمولاً میکروب ها) به آب، دی اکسید کربن و زیست توده تجزیه شوند.
پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر از مواد پتروشیمی، میکروارگانیسم‌ها و مواد خام تجدیدپذیر تهیه می‌شوند. محصولات جانبی طبیعی نیز در تولید این پلاستیک‌ها نقش دارند. تحت شرایط تنظیم شده دما و رطوبت، پلاستیک‌های زیستی در محیط‌های صنعتی تخریب می‌شوند.
پلاستیک زیست تخریب پذیر چه تفاوتی با پلاستیک معمولی دارد؟
نایلون های معمولی مانند پلاستیک های سوخت فسیلی از گاز طبیعی یا نفت به دست می آیند. اصطلاح “بیوپلاستیک” یا ” زیست تخریب پذیر”به پلیمرهای ساخته شده از منابع تجدید پذیر اشاره دارد. منابعی مانند چربی ها و روغن های گیاهی، نشاسته ذرت، کاه، خرده چوب، و ضایعات مواد غذایی بازیافت شده و غیره در تولید این محصولات استفاده می شوند. به دلیل مواد اولیه و فرآیند ساخت خاص، بیوپلاستیک قیمت کمی بالاتر از پلاستیک سوخت فسیلی دارد. به عنوان مثال، هزینه PET یا PE ساخته شده از نیشکر یا اتانول زیستی حدود 20٪ بیشتر از پلاستیک های سنتی است.
از نظر تاثیر بر محیط زیست، بیوپلاستیک عملکرد بهتری دارد و جایگزین بهتری برای پلاستیک معمولی است. تولید پلاستیک های زیستی منجر به انتشار کمتر گازهای گلخانه ای در مقایسه با پلاستیک های معمولی می شود. علاوه بر این، پلاستیک زیستی پس از 3-6 ماه تجزیه می شود، در حالی که پلاستیک سوخت فسیلی سال ها طول می کشد تا به طور کامل تجزیه شود. کیسه‌های پلاستیکی معمولی صدها سال طول می‌کشد تا کاملاً تخریب شوند. پلاستیک زیست تخریب پذیر چقدر به چند ماه تا چند سال نیاز دارند تا به طور کامل تجزیه شوند. زمان تخریب و تجزیه بیوپلاستیک، ارتباط مستقیم با شرایط محیطی و میکروارگانیسم های آن دارد.
بیوپلاستیک ها در چه محصولاتی استفاده می شوند؟
بیوپلاستیک ها کاربرد گسترده ای دارند و می توانند جایگزین بسیاری از محصولات پلاستیکی از جمله کیسه زباله بشوند. پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر معمولاً برای محصولات یکبار مصرف مانند نایلون بسته‌بندی، کارد و چنگال، و ظروف مواد غذایی استفاده می‌شود.
محصولات ساخته شده از پلاستیک های تجزیه پذیر، نباید همانند زباله های معمولی دفع و امحا شوند. هدف از تولید این نوع پلاستیک، کمک به مشکل زباله های پلاستیکی و اثرات منفی زیست محیطی است بریا دستیابی به این مهم، سیستم جمع آوری زباله و مدیریت پسمانده نیز باید تغییراتی داشته باشد.
اقلام پلاستیکی با برچسب “زیست‌تخریب‌پذیر”، ممکن است به قطعات کوچکتری، مانند میکروپلاستیک‌ها، یا به واحدهای غیرزیست‌تخریب‌پذیر تجزیه شوند. مدیریت نامناسب پسماند و دفع زباله می تواند تمام تلاش‌ها را از بین ببرد. این وظیفه ما به عنوان شهروندان و سازمان‌هاست که برای حفظ زیست‌بوم و منابع طبیعی، به دور از تخریب محیط زیست تلاش کنیم.
مطالعه‌ای در سال 2009 نشان داد که استفاده از پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر تنها در چارچوب مقررات خاصی که استفاده از پلاستیک‌های معمولی را محدود می‌کند، از نظر مالی مقرون به صرفه است. طبق قانون، از سال 2011 استفاده از بیوپلاستیک ها در ایتالیا اجباری شده است. چنین قوانینی می تواند تاثیرات مطلوب داشته باشد چرا که تولید پلاستیک های معمولی، محدود می شود.
انواع پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر کدامند؟
در حالت کلی پلاستیک ها موادی هستند که در اثر حرارت، تغییر شکل می دهند. گرما موجب آب شدن و جمع شدن پلاستیک می شود و مواد باقیمانده، سخت و جامد است. طیف گسترده ای از مواد اولیه قابلیت استفاده دز محصولات زیست تخریب پذیر پلاستیکی را دارند. شرایط محیطی خاص منجر به تجزیه آنها به مولکول های کوچک می شود که خطرات زیست محیطی ندارند. بیوپلاستیک ها از این مواد تولید می شوند:
- ظروف زیست تخریب پذیر
- پلاستیک های زیستی
- توسعه روکش فیلم کازئین خوراکی در USDA[17]
- پلی هیدروکسی آلکانوات ها (PHAs)
- پلی لاکتیک اسید (PLA)
- پلاستیک های مبتنی بر سلولز
- کامپوزیت های پلیمری مبتنی بر لیگنین
- پلی گلیکولیک اسید (PGA)
- سوکسینات پلی بوتیلن (PBS)
- پلی کاپرولاکتون (PCL)
- پلی (وینیل الکل) (PVA، PVOH)
- پلی بوتیلن آدیپات ترفتالات (PBAT)
- پلاستیک های قابل کمپوست خانگی
بیش از 10 هزار نوع پلاستیک با ساختار شیمیایی متفاوت تولید می‌شود، اما تنها تعداد معدودی از آنها قابلیت بازیافت را دارند. برای تولید این پلاستیک ها، سوخت های فسیلی استفاده می شود که جایگزین ندارند. پسماندهای باقیمانده از پلاستیک و نایلون تقریبا غیر قابل تجزیه است و برای همیشه در طبیعت باقی می ماند. البته پلاستیک ها سبک وزن هستند و حمل آنها ساده تر است و همچنان کاربرد وسیعی دارند. حجم و وسعت زباله های پلاستیکی هر روز بیشتر می شود. زباله سوزی یا دفن مواد پلاستیکی راهی برای امحا این مواد است که در نهایت نمی تواند از تخریب محیط زیست پیشگیری کند.
پلاستیک زیست تخریب پذیر راه حل قطعی نجات زمین از زباله های غیر قابل تجزیه است. پلاستیک های قابل بازیافت دوباره به چرخه بر می گردند و آلودگی کمتری دارند اما تولید مواد پلاستیکی غیر قابل بازیافت هنوز ادامه دارد.
امتیاز 0.00 از 0 رای
با دیگران به اشتراک بگذارید تا ژتون بگیرید!
